Witte kerst

De kerstdagen zijn weer voorbij, ook hier. Dit jaar geen traditionele familiediners en lange boswandelingen, maar een diner met een bijeengeraapt zooitje internationale studenten. Voordat ik daar over begin, eerst nog twee andere zaken: mijn familie kwam over en een bezoek aan Bradford.

Op het begin van de vakantie, vrijdag 17 december voor mij, kwamen mijn ouders en m’n broertje over voor een weekend. Vanwege de sneeuw en de vrieskou was het afwachten of ze de overtocht konden maken, maar uiteindelijk arriveerden ze vrijdagavond op Leeds Bradford International Airport, met slechts vier uur vertraging. De meeste andere vluchten waren gecanceld, dus we  mochten in onze handjes knijpen. Het was erg leuk om ze weer te zien en bij te kletsen en zo. Op zaterdag heb ik ze Leeds laten zien. Na een uurtje riep mijn moeder al ‘Wat is het hier lelijk zeg, maar wél interessant!’. Verder nog gewinkeld en gegeten in een restaurant waar ze geen vergunning hadden om alcohol te schenken. Dat zul je in Nederland niet zo snel aantreffen denk ik. Die avond, toen mijn ouders al rustig lagen te slapen in het hotel van het rugbystadion, was er nog een mooi pannenkoekengevecht tussen o.a. Pelle (m’n broertje), Ayla, Guy en mij. Zondag hebben we York bezocht. Ik was er eind september al een keer geweest, maar het blijft een mooi stadje. Het was nog steeds stervenskoud, dus de spooktocht ’s avonds hebben we maar laten schieten.

Maandag heb ik de familie weer op het vliegtuig gezet, terug naar Nederland. Deze keer was er nauwelijks vertraging. Althans, voor het vliegtuig. Bij de NS schijnt het de afgelopen weken vaak fout te zijn gegaan. Op de terugweg boodschappen gedaan bij Morrisons, een gigantische supermarkt in de wijk Kirkstall. Voor een grote groepsopdracht moeten we een nieuwe toekomstvisie voor deze wijk maken. Dit is tevens het enige vak dat nog doorgaat na de kerstvakantie, verder moet ik nog een essay inleveren.

Lisa, Grant en ik zijn afgelopen week nog naar Bradford  geweest, een plaats vlakbij Leeds. Beide plaatsen waren eerst ongeveer even groot, maar tegenwoordig is Leeds duidelijk het grotere broertje. Het succes (of in ieder geval: de groei) van Leeds heeft zijn keerzijde: Bradford heeft last van krimp. Verder staat ‘Bradistan’ in heel Engeland bekend voor de grote populatie Aziaten (vooral Indiërs, Pakistani en Bengalezen. Een Bengalees is een inwoner uit Bangladesh. Ik moest dit woord toch even opzoeken hiervoor. Ik begrijp nu eindelijk de term Bengaals vuurwerk.)

Bradford is nog lelijker dan Leeds en de mensen die er rondliepen zouden in Nederland in de categorie aso’s vallen. Maaskantje, eat your heart out. Het multi-culti gehalte viel erg mee, van wat ik over Bradford gehoord had. Waarom zijn we dan naar Bradford gegaan? Het National Media Museum, met een groot 3D IMAX theater, is daar namelijk te vinden. Het museum zelf was wel oké, met uitleg over hoe televisie en radio gemaakt worden. En zoals elk museum tegenwoordig was er veel te doen. Zo weet ik nu dat de autocue oplezen lastiger is dan ik dacht. Aan het eind van de dag zijn we naar de film TRON: Legacy geweest, in dat IMAX theater. Ik denk dat je deze film echt in 3D of op zo’n groot scherm moet zien, want de effecten zijn tof! De muziek is van Daft Punk, ook een groot pluspunt. De verhaallijn zelf is niet heel erg sterk, maar heeft niet elke sciencefiction film daar last van (Avatar)? Grant en Lisa waren minder enthousiast. Vooral Grant had zich ontzettend verveeld en liep de film gigantisch af te kraken. Ook beschuldigde hij mij ervan altijd positief te zijn over dingen waar ik naartoe was geweest.

Op kerstavond hadden we een groot diner met een select gezelschap: Lisa, Grant, Guy, Denisa en ik. Mary Morris is de afgelopen dagen echt leeggelopen – sommigen komen nooit meer terug, anderen zijn op vakantie of bij hun ouders. Ieder had een gerecht gemaakt en zo hadden we een mooi kerstdiner, met o.a. een kip (daar is ie weer!) en een ham die zo zout was waar zelfs de Noordzee jaloers op wordt. Ikzelf zorgde voor het toetje, zelfgemaakte kletskoppen met ijs en chocoladesaus. Niemand kent hier de Allerhande natuurlijk, dus dat kwam goed uit.

Onze keuken zag er voor het eerst echt gezellig uit, met dank aan Grant die de kerstboom van de receptie jatte en in onze keuken heeft gezet. Heel raar vond ik het dat sommigen tussen de gangen door snel naar hun kamer gingen om bijvoorbeeld te skypen. Denisa miste daardoor mijn nagerecht. Af en toe schoven er nog mensen aan, uit andere delen van de flat. De meeste rare gesprekken volgde, met een hoog WTF?!-gehalte, omdat we het spelletje Have you ever…? speelde. Bizarste moment: Nathan, de wannabe macho Amerikaan, die vol trots vertelt dat hij ooit $400 heeft betaald voor een hoer. Het gesprek dat hieruit voortkwam ging niet eens over ‘waarom bestel je in hemelsnaam een hoer?’, maar meer over dat $400 veel geld was.

Grant was op eerste kerstdag nog steeds dronken van de avond daarvoor en tijdens de brunch (met hetzelfde gezelschap) werd vrolijk doorgegaan met bier drinken. De brunch deed me denken aan Pasen, aangezien er grote hoeveelheden eiersalade op tafel stonden. Grant leek een beetje op mijn oma tijdens kerst. Beide bevestigen steeds hoe goed ze het wel niet naar hun zin hebben en hoe lekker het eten wel niet is. Op tweede kerstdag werd ik wakker met een mooi SMS’je van hem: ‘If I had to go to Mordor from Lord of the Rings and had to pick three other people from Mary Morris, you guys would be definitely on my list to try out.’ Volgend jaar toch maar weer gewoon een traditionele kerst?

PS Voor de Little Britain fans: afgelopen zaterdag is een nieuwe serie van dezelfde makers van start gegaan, Come Fly With Me. Nieuwe typetjes op en om het vliegveld. Hier terug te kijken.

Dit is de leukste foto die ik gemaakt heb van Bradford. Zegt dat genoeg? Wel een goede slogan!

Kerstkaart

Kerst komt in zicht

'Let’s wash this little piggy!’ is het motto van de afgelopen dagen. En de aankomende dagen. Er moeten namelijk nog wat deadlines worden gehaald voor kerst. Afgelopen week was ook al druk, met veel groepswerk en –presentaties, dus Leeds moet even wachten.

Engelsen kunnen niet presenteren, zoveel is duidelijk na een groepspresentatie vorige week. Veel mensen lezen gewoon hun A4’tjes voor of lezen alles van het scherm af. Onze presentatie vorige week ging, naar mijn mening, dan ook erg slecht. Behalve de presentatie, was de inhoud ook niet goed. Drie van de zes gasten uit mijn groep hadden zo goed als niks gedaan en komen op de ochtend voor de presentatie doodleuk met wat Powerpoint sheets aanzetten. Denk: copy paste wat van wat websites en stop dit met lettertype 12 in één sheet. Ik word weer pissig als ik er aan denk.

Gelukkig is het bijna kerstmis, dus dat betekent bijna vakantie. Inmiddels heb ik al twee kerstdiners gehad. Dit komt er eigenlijk op neer dat een kip of kalkoen de oven wordt ingeschoven, samen met verschillende groenten en aardappelen.

Het eerste kerstdiner was met mijn flatgenoten en werd samen gehouden met Secret Santa. Nick had mij, waardoor ik nu een Justin Bieber poster en kalender rijker ben. Ik zit nog steeds te twijfelen wat ik er mee zal doen. Voor de rest was het een wisselende avond, ik denk omdat een deel elkaar toch ook weer niet zo goed kent, waardoor de een bijvoorbeeld een onpersoonlijke doos chocolaatjes kreeg. Ook zijn er wat ergernissen richting het adres van Holly, die graag in het middelpunt van de aandacht staat. Op het laatste moment zegde ze het diner af, maar kwam uiteindelijk wel, en toen ze er was, werd het meteen de Holly show. Och, wat hebben we gelachen.

Het andere kerstdiner was afgelopen weekend op een hele mooie locatie: in een jeugdherberg in Coniston, The Lake District. Dit is het populairste nationale park van Engeland en wordt algemeen gezien als het mooiste van Engeland. (Op Facebook heb ik al wat foto’s gepost.) Prachtige uitzichten vanaf de bergtoppen (zo’n 800m hoog). Het weer was gelukkig erg goed, veel zon en nauwelijks wolken. Ook was de sneeuw aan de voet verdwenen, alleen op de toppen lag nog wat. Het enige was dat we flink moesten doorlopen, omdat het rond 16.00 al donker werd. Heel erg chill weekend en fijn om even uit de dagelijkse deadline sleur te zijn.

Een echte Engelse traditie is wie er in de Top 40 op 1 staat met kerstmis. Meestal wint een slechte boyband of een X-factor winnaar, maar dit jaar is er een nieuw initiatief. (Trouwens, de finale van X-factor was afgelopen weekend en brak heel wat kijkcijferrecords. De show zelf duurde op zaterdag maar liefst vier (!) uur.)

Het nieuwe initiatief heet Cage Against The Machine, dat John Cage’s ‘4’33’ opnieuw heeft uitgebracht. Ik kende het nummer eerst ook niet, maar het is vierenhalve minuut stilte. Leuke grap dus, want welk radiostation gaat dit draaien? Cage Against The Machine bestaat o.a. uit leden van The Kooks en Madness en er zijn remixen gemaakt (dat is nog het leukst) door o.a. Aeroplane en Hot Chip. ‘I’m humming it already’, aldus een van de groepsleden. De naam Cage Against The Machine is (obviously) afgeleid van Rage Against The Machine, die vorig jaar de nummer 1 scoorden via een vergelijkbare Facebook actie.

Nou ben ik niet zo’n kerstfan, maar het moet haast wel hier. Straten zijn versierd, de kerstmarkt is still going strong en de caissières in de supermarkt dragen al kerstmutsen. Gelukkig stuitte ik op de de CD Santastic V: Snow, Man!, vol met grappige kerstliedjes. Het zijn mash-ups van kerstliedjes met bekende nummers. Zo krijg je bijvoorbeeld Rudolph The Rednose Reindeer op de melodie van Sting’s Roxanne, You Don’t Have To Put On Your Redlight. De leukste combinatie is Cee-Lo Green’s Fuck You met Santa Claus Is Coming To Town van The Jackson Five: ‘Fuck you, and Rudolph too!’ De CD is hier gratis te downloaden.

Voor de vakantie ben ik van plan een paar dagen naar Edinburgh te gaan. Met andere internationale studenten gaan we (hopelijk uitgebreid) kerst en oud & nieuw vieren. Maar eerst: aanstaande vrijdag komen m’n ouders en m’n broertje, gezellig! Voor anderen die nog plannen hebben om te komen: de koffie staat klaar.

 The Lake District, op de top van Coniston's Old Man. Tip voor de thuisblijvers: bureaubladachtergrond!

Sneeuw, surprises en huisvrouwen

De sneeuw houdt de gemoederen flink bezig hier. Het lijkt Nederland wel. Gisteren is er veel sneeuw gevallen, waardoor veel bedrijven, scholen en ook mijn universiteit het nodig vonden om hun deuren te sluiten. Verder natuurlijk veel files, geen of nauwelijks OV en sneeuwbalgevechten. Vandaag valt het met de sneeuw erg mee, alhoewel veel instellingen nog steeds dicht zijn.

Morgen vieren we met onze flat alvast kerstmis. Elodie vliegt aanstaande zondag namelijk al terug naar La France en daarmee eindigt haar Leeds avontuur – of, nou ja, avontuur. Ze is altijd ontzettend druk met studeren, essays schrijven en weet ik wat niet meer, waardoor ze nog geen tijd heeft gehad om het centrum van Leeds te bezoeken, vertelde ze me afgelopen week. Het hele idee achter studeren in het buitenland is volgens mij om meer van de wereld te zien, maar dat blijkt dus niet voor iedereen het geval. Haar intentie is om vandaag en morgen nog wat van Leeds te kunnen zien. Toch leuk dat je kan vertellen als je terug bent dat je drie maanden in Mary Morris gewoond hebt.

Een onderdeel van het kerstdiner morgen is Secret Santa, of in gewoon Nederlands, surprises. Omdat niet iedereen met elkaar even goed overweg kan, zijn er speciaal door Ayla wat regels opgesteld (Regel 3. Koop niet iets wat de ander insulting [beledigend] kan vinden. Regel 5. Koop niet iets groots, mensen moeten het mee naar huis kunnen nemen). Volkomen belachelijk natuurlijk en dit vraagt om grote, insulting cadeaus. Helaas heb ik Ayla niet, maar Denisa. Eerlijk is eerlijk: dat viel tegen. (Misschien moet ik toch een beetje gaan uitkijken wat ik over iedereen schrijf. Een paar weken geleden begreep ik dat een paar flatmates af en toe mijn blog lezen. Complimenten voor Grant, die alles copy past in Google Translate.) Ongeveer sinds het begin heeft Denisa iets met Guy. Guy is heel chill en zij op zich ook wel, maar ze kan zo bossy zijn. En doordat ik vaak bij Guy hang, zie ik Denisa ook vaak. Hopelijk kan ze mijn gedicht (ik kom natuurlijk wel uit Nederland) waarderen, met wat subtiele steken onder water.

Liverpool dan. Daar was ik afgelopen weekend voor anderhalve dag, met Grant, Lisa en Kiki, een Duits meisje van mijn studie. Was erg gezellig en Liverpool is een erg toffe stad. Leeds en Manchester zijn niet echt steden waar je naartoe gaat vanwege de mooie gebouwen, maar dat is in Liverpool wel anders, terwijl ook deze stad groot geworden is ten tijde van de industrialisation. Liverpool ligt aan de rivier Mersey, vlakbij zee. Het schijnt een belangrijke slavenhandelsplaats te zijn, iets wat ik niet verwachte daar. Aan de rivier ligt Albert Dock’s, een groep oude pakhuizen en inmiddels werelderfgoed. Hierin zitten tegenwoordig vooral musea. Leeds en Manchester hebben vooral veel weinig bijzondere nieuwbouw. Liverpool niet. Toen zij het centrum aanpakten om op te knappen hebben ze dat meteen goed gedaan. Het resultaat is Liverpool ONE, een van de grootste winkelcentra die ik ooit gezien heb. Slechts een deel is overdekt, dus je hebt meer het gevoel dat je door allerlei winkelstraten loopt. Veel is pas een paar jaar oud, want veel is gerealiseerd vanwege het feit dat Liverpool Europese culturele hoofdstad 2008 was. Daardoor zijn er veel leuke (kunst)musea. Tate (het wereldberoemde museum uit Londen) heeft bijvoorbeeld een dependance in Liverpool. Nederland werd vertegenwoordig door een Mondriaan (door Tate Mondrian genoemd, vreemd). Er was verder een zaal waar je, met een koptelefoon op, doorheen moest lopen. Terwijl je naar dampende discomuziek luisterde, kon je allemaal beeldende kunst bekijken.

De muziek zorgde ervoor dat ons zaterdagmiddagdipje verdween. Vrijdagavond waren we uitgeweest en vooral Grant had een kater de volgende dag. Pas op zaterdagmiddag, toen hij zijn eerste biertje nuttigde, kwam er weer wat leven in Grant. Het was dan ook een legendarisch biertje, want besteld in the Cavern Club. Bij de echte Beatles-fan moet er dan een belletje gaan rinkelen. De Beatles komen uit Liverpool en daar is de stad maar wat trots op. Ze zijn overal te vinden en the Cavern Club is de plek waar ze als eerste optraden. De club teert er nog steeds (erg goed) op. Waar ze groot mee werden, een podium voor nieuw talent bieden, is weinig meer van over. Toen wij er waren stond een of ander artiest Beatles liedjes te coveren. Het publiek bestond dan ook voornamelijk uit huisvrouwen en het zegt genoeg dat er een Nederlands personeelsfeest gehouden werd, lijkt me.

Anfield heb ik helaas niet bezocht (te weinig tijd en geen andere voetbalfans waren mee), maar ik begrijp inmiddels wel waarom Ryan Babel graag op de bank bij Liverpool zit. Tofste stad tot zover!

Liverpool Cathedral is een van de grootste kathedralen in de wereld en straalt dan ook vooral macht uit. Hoog, lang en breed. Pas eind jaren '70 echt voltooid en dus erg recent. Sinds een paar jaar hangt deze neon tekst onder het glas-in-loodraam bij de ingang en de meningen zijn verdeeld. (De tekst is: I felt you and I know you loved me) Ik vond het wel mooi, de anderen waren minder positief. In het Tate museum hingen overigens nog twee andere neonteksten, in precies dezelfde kleur: Is anal sex illegal? en Is illegal sex anal?. De kunstenaar houdt ervan om de volgorde in zinnen te veranderen.